ေမတၱာေရာင္ျပန္
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅-ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႔နယ္ လက္ပန္က်င္း ေညာင္ရြာ၌ အဘိုးဦးထြန္းရွင္ႏွင့္ အဘြားေဒၚအံုးျမတို႔ ေနထိုင္ၾကသည္။အဘိုးအဘြားတို႔သည္ သမီးသံုးဦးရွိရာတြင္ အငယ္ဆံုးသမီးျဖစ္သူ မၾကည္ေဌးႏွင့္သာ ေနထိုင္၏။ မၾကည္ေဌးသည္ အလယ္တန္းျပ ဆရာမျဖစ္၍ ရြာႏွင့္ ၂-မိုင္ေက်ာ္ခန္႔ေ၀းေသာ ေက်ာင္းသို႔ ေန႔စဥ္လိုလို သြားရ၏။ အဘိုးဦးထြန္းရွင္သည္ အသက္အရြယ္ႀကီးလာ၍ လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္၊ အလုပ္သမားမ်ားကိုသာ ငွါးရမ္းျပီး ႀကီးၾကပ္ ေစခိုင္းေနရ၏။ တေန႔ အဘိုး ဦးထြန္းရွင္သည္ ပ်ိဳးၾကဲထားေသာ ယာခင္းမ်ားကို ၾကည့္ရႈရန္ တံစဥ္တေခ်ာင္းွင့္ ျခင္းေတာင္းတလံုးကိုယူကာ အိမ္မွထြက္လာခဲ့သည္။ အဘိုး ဦးထြန္းရွင္သည္ ယာခင္းထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေပါင္းျမက္မ်ားကို ႏုတ္ယူရွင္းလင္းေနစဥ္ မိမိယာခင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ လူအမ်ား စုရံုးေနျပီး ႏြားသံ၊ လူသံ ေရာယွက္ေနေသာ အသံစံုကို ၾကားရေသာေၾကာင့္ သြားေရာက္ၾကည့္ရႈသည္။ ထိုအခါ ႏြားမတေကာင္ကို သတ္ျဖတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ အနိ႒ာရံုကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္ရသည္။
ႏြားသတ္သမားမ်ားသည္ ႏြားမကို သတ္ျဖတ္ရန္ ႏွာေခါင္းႀကိဳးႏွင့္ လည္ပင္းႀကိဳးကို သစ္ပင္ႏွင့္တြဲျပီး တင္းက်ပ္စြာ ခ်ည္ေႏွာင္ေနၾကသည္။ အျခားေသာသူမ်ားကလည္း ႏြားမကို ရုန္းထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ ေရွ႔ေျခေထာက္ႏွင့္ ေနာက္ေျခေထာက္ တို႔ကို သစ္လံုးတပ္လ်က္ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ေႏွာင္ေနၾကသည္။ ႏြားသတ္ေခါင္းေဆာင္ကလည္း ႏြားမ၏ ဦးေခါင္းကုပ္ဆက္ကို ထုသတ္ရန္ ပုဆိန္ျဖင့္ အဆင္သင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားသည္။
ႏြားမငယ္သည္ ေသရမည္ကို ေၾကာက္လန္႔၍ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ နီရဲလ်က္ မ်က္ရည္မ်ား ျဖိဳင္ျဖိဳင္စီးၾကကာ အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ေနရွာသည္။ အဘိုးျဖစ္သူ ဦးထြန္းရွင္သည္ အမွတ္တမဲ့ ႏြားမငယ္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိရာ အႏၲရာယ္ျပဳမည့္ လကၡဏာမျပ၊ အဘိုးဦးထြန္းရွင္၏ လက္ကိုလွ်ာျဖင့္ ပြတ္သပ္လ်က္ အသက္ေဘးမွ ကယ္တင္ေပးပါဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ေအာ္၍ ေတာင္းပန္ေနသေယာင္ျဖစ္သည္။
အဘိုးဦးထြန္းရွင္သည္ ငါရွိလ်က္ႏွင့္ ငါ့ေရွ႔မွာ ဒီႏြားမေလး မေသေစရ၊ အသက္ေဘးမွ မရရေအာင္ ကယ္တင္ေပးမည္-ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ႏြားသတ္သမားမ်ားအား ဒီႏြားမကို မသတ္ၾကရန္ႏွင့္ ၾကိဳက္သည့္ေစ်းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးရန္ ေျပာဆိုျပီး ေစ်းမဆစ္ဘဲ ၀ယ္ယူခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ျမက္ကို ကိုယ္တိုင္ခုတ္စဥ္းလ်က္ ႏွမ္းဖတ္ႏွင့္ေရာကာ ႏြားမေလးကို ေကာင္းမြန္စြာ ေကၽြးေမြးေလသည္။
အဘုိး ဦးထြန္းရွင္သည္ ႏြားမေလးကို ကယ္တင္လိုက္ခ်ိန္မွစ၍ ယေန႔အထိ အမဲသားကို လံုး၀မစား ေတာ့ေပ။ အသက္ရွင္ေနသေရြ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ မစားေတာ့-ဟု ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
အဘိုးဦးထြန္းရွင္ ၀ယ္ယူသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ႏြားမေလးက ႏြားသားေပါက္ ၁၃-ေကာင္ တိတိ ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။ ေမြးဖြားေပးခဲ့ေသာႏြားမ်ားအားလံုး ႏြားမတေကာင္မွ်မပါဘဲ လယ္ယာလုပ္ငန္းတြင္ အသံုးျပဳ၍ရေသာ ႏြားလား (ႏြားထီး)မ်ားကိုသာ ေမြးဖြား၍ ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့သည္။ အရြယ္ေရာက္ျပီးေသာ ႏြားထီး(ခိုင္းႏြား)တေကာင္၏ တန္ဖိုးမွာလည္း က်ပ္ငါးသိန္းေက်ာ္ခန္႔ျဖစ္သည္။
အဘိုးဦးထြန္းရွင္သည္ အသက္အရြယ္ႀကီးလာ၍ ႏြားစာကို ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြမေကၽြးႏိုင္ေသာအခါ ႏြားေက်ာင္းသားမ်ားကို အခေၾကးေငြေပး၍ ထိန္းေက်ာင္းေစခဲ့သည္။ ႏြားမေလးသည္လည္း အသက္အရြယ္အိုမင္းလာ၍ အျခားႏြားမ်ားႏွင့္ အတူ ႏြားစားက်က္သို႔လိုက္ပါ၍ မစားေသာက္ႏိုင္။ ဤေသာအခါ ေက်းရြာရွိ လူအမ်ားက ေရာင္းခ်ပစ္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတိုက္တြန္း ေျပာၾကားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အဘိုးဦးထြန္းရွင္က လံုး၀မေရာင္းေပ။
ဘာမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားဘဲ ႏြားမ၏ အသက္ခ်မ္းသာေရးဟူေသာ ေမတၱာႏွင့္ စိတ္ထားသန္႔သန္႔ျဖင့္ ေမြးျမဴခဲ့ေသာ ေစတနာတို႔ေၾကာင့္ ဘ၀မျခားဘဲ တူေသာအက်ိဳးကို မုခ်ခံစားရသည္ဟု ဦးထြန္းရွင္ ယံုၾကည္မိပါေတာ့သည္။( ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ ျဖစ္သည္)
ဆရာငယ္ (ျမိတ္-သဇင္)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၁၀-ၾသဂုတ္လ) http://www.mawluu.com/2011/02/blog-post_2921.html
Posted by YEPHYO
on 10:35 PM. Filed under
အညာေျမအလွစာေပက႑
.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0.
Feel free to leave a response
ကိုယ့္ ေစတနာ အက်ိဳး က ဘ၀မျခားအက်ိဳး ေပးတယ္ေနာ္.။ ကိုယ့္အကုသိုလ္ အက်ိဳးကလည္း ဘ၀ မျခား ေရာက္လာမွာ အမွန္ပါပဲ။
ေက်းဇူးပါ အစ္ကုိဆန္း၀င္ေရ